Een belangrijke opdracht voor mij bij Pantar is het maken van een meerjaren-strategie voor het bedrijf. Met de gemeente hebben we afgesproken dat deze strategie voor de zomer zijn neerslag krijgt in een convenant en meerjarige financiële afspraken. Sinds december werk ik hieraan met een stel collega’s. Belangrijk werk, zo zeggen velen tegen me, voor een goede toekomst van het bedrijf, en belangrijker nog, voor het verzekeren van een goede voorziening voor mensen met een arbeidsbeperking in Amsterdam. Ik voel me daarom een gewichtig man, en ik word met respect behandeld.
Lost in corona
Tot tien dagen geleden. Crisisberaad naar aanleiding van de maatregelen van de regering. Sindsdien staat alles in het teken van Corona. Elke ochtend crisisteam. De bestuurder kiest om open te blijven, om mensen de kans te geven te blijven komen en hun werk te doen. In de praktijk is dat geen gemakkelijke keuze. Bij veel medewerkers en hun begeleiders slaat af en toe de angst toe. Mensen blijven thuis of weigeren bepaald werk te doen. Opdrachtgevers zeggen van de ene op de andere dag hun orders af. Na een paar dagen kondigt de regering nadere maatregelen af. Horeca en scholen gaan dicht. En in deze spannende en dagelijks veranderende omstandigheden, proberen de managers, teamleiders en medewerkers elke dag weer om te kunnen werken op een veilige manier. Tientallen operationele vragen komen op en worden opgelost met kunst en vliegwerk. Hoe organiseren we het vervoer van de mensen naar het werk; met negen man in een busje kan niet meer. Hoe kunnen mensen afstand houden. Wat maakt dat mensen zich aan de hygiëne regels houden. Willen we mensen verplichten te komen? Hoe weten we wie echt kwetsbaar zijn onder de medewerkers, want die moeten naar huis. Hoe zorgen we dat alle 3000 mensen elke dag op de hoogte blijven. Hoe houden we contact met de mensen die thuis zitten. Krakend en piepend gaat het werk door, daar waar het kan, daar waar het lukt om al improviserend veilig werk te organiseren.
En ik? Deze gewichtige man doet zijn best en vindt zichzelf op een gegeven moment terug in de kantine om te regelen dat mensen op veilige afstand van elkaar een hygiënisch verpakte lunch kunnen pakken, zonder te hamsteren. Terplekke krijg ik respect voor de verkeersregelaars in onze stad. Ik sta met twee linkerhanden, op mijn drieënzestigste ben ik een absolute beginner zonder veel aanleg als het gaat om het gaande houden van het dagelijks werk. Ik bewonder de hands on kwaliteit van de mensen die nu het voortouw nemen. Met respect ervaar ik de rust die de bestuurder weet te bewaren.
Deze dagen is een meerjarenstrategie van geen enkel belang. Deze dagen is ‘ons soort mensen’, zoals beleidsadviseurs, strategen, stafleden, van geringe waarde. De piramide is omgekeerd. Voorzover we nog van belang zijn, en niet nutteloos en doelloos, zijn wij nu het voetvolk geworden.
Hoe verder?
Een bijzonder verfrissende ervaring. En het roept de vraag op, hoe kunnen mensen zoals ik ons nu wel nuttig maken, naast dat het natuurlijk prima is om de noodzakelijke hand- en spandiensten te verlenen. Hoe kunnen we ons ‘eigen’ werk, onze kwaliteit, kennis en kunde nu ten dienste brengen van het omgaan met deze crisis en maatschappelijke onzekerheid? Wat wordt nu van ons gevraagd?
Bij het ministerie van Sociale Zaken en bij het UWV en Sociale Diensten zijn beleidsmedewerkers nu als een gek bezig om goede regelingen te maken voor het overbruggen van de inkomensval van veel mensen. Zij maken nu binnen twee weken een regeling, waar we anders een jaar over zouden doen.
Versnellen is dus een eerste aanpassing die van ons wordt gevraagd. Versnellen op een verstandige en zorgvuldige wijze. We hebben niets aan een regeling die in de uitvoering niet blijkt te werken, of waar belangrijke partners niets in zien.
Goed kijken is een tweede waarde die we kunnen toevoegen. Kijken wat we met z’n allen doen, welke interventies wel of niet lijken te werken, welk gedrag juist wel of niet bijdraagt aan het omgaan met de crisis. Dat zien en benoemen, dat helpt de mensen die elke dag met hun poten diep in de modder staan.
Transformaties zien is een derde waarde. Beschouwen en analyseren van onderliggende patronen die zich openbaren. Bijvoorbeeld hoe belangrijk het is om ritme en structuur in een dag aan te brengen om niet te verdwalen in alle interne en externe impulsen. Bijvoorbeeld hoe belangrijk het is om momenten van plezier en virtueel samenzijn te organiseren, die de moed er in houden, die lucht en warmte brengen. Bijvoorbeeld hoe belangrijk het is om er voor een ander te zijn, warmte te geven, gerust te stellen door tegenwicht te bieden aan de angst die ieder deze dagen regelmatig overvalt. Het hoofd koel houden, het hart warm houden.
Transformaties mogelijk maken is een vierde waarde. Wat kunnen we per direct inrichten dat aansluit bij bovengenoemde onderliggende patronen en behoeften. Een mooi voorbeeld vind ik “Hallo thuis”, dat zorginstelling Philidelphia uit de grond heeft gestampt om hun mensen die gedwongen thuis zitten via een eigen TV kanaal elke dag volgens een vast tijdschema ontspanning, fysieke training, actuele Corona-informatie, en onderlinge uitwisseling (chatrooms) te bieden.
Van nature en vanuit ons vak zijn we meestal geen doeners, zijn we meer van kijken en duiden. Juist nu liggen er mooie en urgente mogelijkheden om Denken en Doen veel meer te verbinden.
Comments